باغ گیاه شناسی ملی ایران در معرض آسیب جدی در پی ساخت و ساز در ضلع شمالی چیتگر قرار دارد. پروژه‌ی مسکونی را هرجا می‌شود اما باغ گیاهشناسی را خیر.
توسعه صرفا عمرانی نیست!
او با بیان اینکه شاید اطلاع رسانی پایین در این تصمیم ساخت و ساز تاثیر داشته است، گفت: در سطح ملی باید تلاش کنیم که یک سری نگاه‌های تصمیم‌گیران کشور را تغییر بدهیم. این برخوردها ناشی از یک رویکرد به توسعه است که منافع پایه و محیط‌های طبیعی به‌عنوان یک ذخیره‌ی زمین محسوب می‌شوند. منابع پایه در تصمیم‌گیری‌ها مورد توجه جدی قرار نمی‌گیرد که متاسفانه این در کل دنیا همین مساله وجود دارد. این ناشی از نگاهی است که توسعه را صرفا در عمرانی می‌بیند و حساسیت‌های محیط‌های طبیعی کشور را نادیده می‌گیرد. برای همین است که می‌بینید دچار مشکل آب هستیم، ریزگردها جدی شده است، همچنین انقراض گونه‌های گیاهی مطرح است. بی توجهی به طبیعت ضررش خیلی فراتر از سودی است که از آن می‌گیرند.
قرار نبود اولویت منطقه ۲۲ مسکونی باشد
دکترجلیلی درباره‌ی وضعیت ساخت‌وسازهای سال‌های اخیر در منطقه ۲۲ شهرداری تهران گفت: منطقه ۲۲ در طرح تفصیلی هدف خوبی داشت و دنبال این بودند که یک منطقه‌ی شهری پایدار و البته برای یک سری خدمات فرامنطقه‌ای باشد و وضعیت مسکونی آن هم در حدی باشد که منطقه زنده باشد یعنی جمعیت آن را در حد ۱۵۰ هزار نفر دیده بودند، بعد ۳۵۰ هزار نفر رسیدند و متاسفانه به‌تدریج تغییر کرد. یعنی جایی که قرار نبود منطقه‌ای مسکونی باشد، مسکونی بودن اولویت اول را پیدا کرد.
روزی باید از جای دیگری به تهران آب بیاوریم
وی افزود: طبیعتا در تهران بزرگترین چالش، چالش آب است. اگر ظرفیت حوزه‌های آبریز منتهی به تهران را نگاه کنید جمعیت تهران و اطرافش نباید بیشتر از شش میلیون نفر می‌شد، در حالی که الان ناچار شده‌ایم که از حوزه‌های دیگر توسعه بدهیم، از طالقان و غیره و شاید روزی باید از جای دیگری آب وارد کنیم. الان تهران از نظر منابع پایه‌ی دیگر هم دچار مشکل است، حالا فرقی نمی‌کند که منطقه‌ی ۲۲ یا منطقه‌ی دیگر.
کلانشهرها با مشکل منابع آب مواجه‌اند
رئیس باغ گیاه شناسی ملی ایران
معتقد است: فکر می‌کنم اکثر کلانشهرها در ایران از نظر منابع آب که ابتدایی‌ترین نیازهاست، با مشکل مواجه‌اند. باید با یک سیاست توسعه‌ی متعادل و پخش جمعیت در کشور باید از این مساله جلوگیری می‌کردیم. اگر به گذشته‌ی ایران نگاه نکنید، پراکندگی جمعیت متناسب با وضعیت آب بود. پراکندگی روستاها همینطور بود. مثلا یک روستا شاید با توجه به چشمه‌ای که در آن بود، ۲۰ خانوار جمعیت داشت. ولی انگار ما فکر کرده‌ایم که طبیعت بی‌زبان است و منابع آن بی‌انتهاست و توسعه را بدون توجه به آن انجام داده‌ایم و مراکز شهری، مسکونی، صنعتی و کشاورزی را بدون توجه به منابع آبدهی حوزه‌ها شکل دادیم و دچار مشکل شدیم.
نگارنده : لیلی عرفانی(حسن نسب)
